ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΙΚΙΟΣ



Κύπρος 22 χρόνια κατοχής Δημοσιεύτηκε στην Αυγή (21.08.96) Λέξεις 890 Διαπιστώνουμε ομόφωνα ότι: 1- Η Τουρκία έντεχνα διατηρεί στην Κύπρο και εδραιώνει ένα καθεστώς στην ουσία παράνομο, αψηφάει τους διεθνείς θεσμούς και προσπαθεί να περιορίζει τα προβλήματα που δημιουργούνται στα στενά πλαίσια μιας “διμερούς διαφοράς” στην οποία μάλιστα παρουσιάζεται ως “αμυνόμενη”. 2- Η “Διεθνής Κοινότητα”, κατ’ άλλους οι “Σύμμαχοι μας”, έχουν κοινά συμφέροντα με την Τουρκία τα οποία, σύμφωνα με την νοοτροπία που κατόρθωσαν να εμπεδώσουν, νομιμοποιούν την σκανδαλώδη εύνοια που της προσφέρουν. 3- Το κατεστημένο σ’ αυτή τη χώρα έχει μ’ επιστημονική μεθοδικότητα αναπτύξει στρατηγικούς σχεδιασμούς και κανόνες τακτικής για να δημιουργεί καταστάσεις, εν γνώσει του παράνομες, έχοντας στόχο ένα επεκτατικό βήμα, που με τον ίδιο τρόπο θα τ’ ακολουθήσει άλλο. Αυτές οι διαπιστώσεις είναι απαραίτητες για να μπορέσουμε να σχολιάσουμε εποικοδομητικά τις δικές μας αντιδράσεις κι ενέργειες - δεν αναφερόμαστε εδώ σε κυβερνητικές πολιτικές-. Απ’ αυτές πρέπει να ξεκινήσουμε για να δούμε την ουσία των πραγμάτων, να βγάλουμε ορισμένα βασικά συμπεράσματα: 1- Αντίπαλος μας δεν είναι μια Τουρκία απομονωμένη, αλλά ένα ολόκληρο διεθνές κατεστημένο μέσα στο οποίο αυτή η χώρα παίζει σημαντικό ρόλο. 2- Σε κάθε ενέργειά μας που θα κινδύνευε να εξελιχθεί σ’ ένα επεισόδιο διμερούς διαφοράς δεν θα βρεθεί κανείς να μας υποστηρίξει. 3- Η αλαζονεία του διεθνούς κατεστημένου, που εκδηλώνεται καθημερινά με την περιφρόνηση κάθε έννοιας δικαίου και νομιμότητας, άρχισε να βρίσκει σοβαρή αντίσταση. Η Ανθρωπότητα βρίσκεται σ’ ένα σημείο καμπής όπου οι συνθήκες ωριμάζουν για μιαν αλλαγή που θα εκτιμήσει τη σοβαρότητα των τεράστιων προβλημάτων που την αφορούν- οικονομικά, κοινωνικά, οικολογικά και άλλα- και που οι επί μέρους “διαφορές”, εθνικές, θρησκευτικές ή ακαθόριστης μορφής εμποδίζουν την αντιμετώπιση τους. Οι ανάγκες που επιβάλλουν την αλλαγή αυτή αναμορφώνουν και τις συνειδήσεις που δεν μπορούν να παραμένουν απαθείς στις αλαζονικές κι επιζήμιες ενέργειες των ισχυρών. 4- Μέσα σε μια τέτοια πορεία, θεμέλιο μιας υγειούς αντιμετώπισης της τουρκικής επιθετικότητας είναι η συστράτευση για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εκεί μόνο θα βρούμε υποστηρικτές κι εκεί βρίσκεται το αδύνατο σημείο του αντίπαλου μας τόσο στη χώρα του όσο και στην Κύπρο. Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι το ισχυρότερο ιδεολογικό αλλά και πολιτικό όπλο μας. Ο κόσμος συνταράχτηκε από τους θανάτους των απεγνωσμένων απεργών πείνας μέσα στις απάνθρωπες τουρκικές φυλακές. Αυτή η απήχηση έχει εξανεμισθεί με την αμφιβόλου αποτελεσματικότητας ενέργεια μιας παρέλασης μοτοσυκλετιστών όσο κι αν οι προθέσεις τους ήταν θεμιτές κι ευγενικές. Αλλά και οι θυσίες των Ισαάκ και Σολομού δεν θα φέρουν αποτέλεσμα αν δεν παρουσιάζονται σαν εγκληματική αντιμετώπιση του δικαιώματος τους να ζουν και να διαδηλώνουν τα αισθήματα τους για τον τόπο όπου γεννήθηκαν και στον οποίο θέλουν να επιστρέψουν. Δεν ωφελεί σε τίποτε να παρουσιάζεται η θυσία τους, σαν ηρωική εθνική πράξη, παράδειγμα για τον αγώνα κατά του “αλλόθρησκου κατακτητού” -όπως τον χαρακτήρισε Ιερωμένος υψηλά ιστάμενος-. Θα πρέπει, τουλάχιστο να διαβλέπουμε τη ζημία που προκαλούμε όταν αφήνουμε ένα θέμα να περνάει από το ευρύ πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συγκινούν το κάθε άτομο, σ’ ένα στενό πλαίσιο εθνικών διεκδικήσεων και σ’ ένα, ακόμα στενότερο, θρησκευτικών διακρίσεων. Γιατί έτσι περιορίζεται το φάσμα των εν δυνάμει υποστηρικτών μας και μειώνεται η απήχηση που θα μπορούσαν να είχαν τα ίδια γεγονότα στα πεδία των διεθνών πολιτικών διεργασιών και της συμπαράστασης αλληλεγγύης. Τα γεγονότα από μόνα τους καταδικάζουν τους δολοφόνους στα μάτια κάθε έντιμου παρατηρητή. Δηλώσεις όμως και ενέργειες εθνικιστικής ή θρησκευτικής αντιπαράθεσης δεν προσφέρουν παρά αφορμή για τη δημιουργία ισοπεδωτικών εντυπώσεων. Για πολλές αμαρτίες έχει ν’ απολογηθεί το τουρκικό κατεστημένο σχετικά με την καταπάτηση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολλά από τα οποία αφορούν άμεσα τους Ελληνες. Κραυγαλέα περίπτωση η θρασύτατη, σχεδόν πρόσφατη ομολογία του Ντεκτάς για “εκτέλεση” κάπου 1600, αγνοουμένων κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής. Αυτή η ομολογία φέρνει από μόνη της ανατριχίλα γιατί μοιάζει να την προκαλεί μια ανεξήγητη διάθεση μαύρης κομπορρημοσύνης. Ας ερωτηθούμε όμως, αν κάναμε έστω και μικρή χρήση αυτής της ομολογίας, αν έγινε καν προσπάθεια να διερευνηθεί ό,τι βρίσκεται πίσω απ’ αυτήν. Αν θέλουμε να βοηθήσουμε την υπόθεση της Κύπρου θα πρέπει να επιστρατεύσουμε πρώτ’ απ’ όλα την ψυχραιμία μας και ν’ αποφεύγουμε ενέργειες που θα έχουν αρνητική απήχηση Αν θέλουμε να κάνουμε μιαν επιθετική εξόρμηση ας αρχίσουμε από την προβολή της ίδιας της υπόθεσης της Κύπρου σαν μια περίπτωση κατάφωρης καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ας προβάλλουμε τις προφανέστατες καταπατήσεις των δικαιωμάτων που το τουρκικό κατεστημένο διέπραξε σε βάρος μεγάλων ομάδων Ελλήνων στις τελευταίες δεκαετίες. Ας τα θυμηθούμε κι εμείς κι ας τα μάθουν οι ξένοι. Ας προβάλλουμε την υπόθεση των άλλων θυμάτων της τουρκικής αλαζονείας κι ας στεκόμαστε αλληλέγγυοί τους. Αυτό χρειάζεται περισσότερο από την έκφραση μίσους και εθνικιστικών ή θρησκευτικών εξάρσεων που καταλήγουν σε μάχες με τα σύμβολα και κυρίως στην υποβάθμιση της απήχησης που μπορεί να προκαλέσει η με διάφορες μορφές προβολή και υπόμνηση των γεγονότων. Ας κάνουμε, για παράδειγμα, μια σύγκριση ανάμεσα στις διαδηλώσεις που καταλήγουν στο κάψιμο της τουρκικής σημαίας και της ενέργειας του Γιώργου Νταλάρα που πήγε και τραγούδησε στην Ιμβρο ή των συναυλιών του Μ. Θεοδωράκη μαζί με τον Λιβανελλί. Ποιος βοηθά την υπόθεση και ποίος τη βλάπτει; Προ παντός ας μη παρασυρόμαστε από την ανόητη ρήση του Nίκολας Μπέρνς οτι μια σημαία είναι ένα κομμάτι ύφασμα. Μια σημαία ήταν πάντα και είναι ένα σύμβολο σεβαστό από φίλους και εχθρούς. Και γίνεται σεβαστός αυτός που τη σέβεται. Aν η πράξη του Σολομού συμβολίζει την απόρριψη μιας αυθαίρετης και καταδικαστέας κατοχής, το κάψιμο σημαίας σε μια διαδήλωση δεν αποτελεί παρά ανώφελη ύβρι.. Αύγουστος 1996

Κύπρος 22 χρόνια κατοχής

Δημοσιεύτηκε στην Αυγή (21.08.96)

Λέξεις 890

Διαπιστώνουμε ομόφωνα ότι:

1- Η Τουρκία έντεχνα διατηρεί στην Κύπρο και εδραιώνει ένα καθεστώς στην ουσία παράνομο, αψηφάει τους διεθνείς θεσμούς και προσπαθεί να περιορίζει τα προβλήματα που δημιουργούνται στα στενά πλαίσια μιας “διμερούς διαφοράς” στην οποία μάλιστα παρουσιάζεται ως “αμυνόμενη”.

2- Η “Διεθνής Κοινότητα”, κατ’ άλλους οι “Σύμμαχοι μας”, έχουν κοινά συμφέροντα με την Τουρκία τα οποία, σύμφωνα με την νοοτροπία που κατόρθωσαν να εμπεδώσουν, νομιμοποιούν την σκανδαλώδη εύνοια που της προσφέρουν.

3- Το κατεστημένο σ’ αυτή τη χώρα έχει μ’ επιστημονική μεθοδικότητα αναπτύξει στρατηγικούς σχεδιασμούς και κανόνες τακτικής για να δημιουργεί καταστάσεις, εν γνώσει του παράνομες, έχοντας στόχο ένα επεκτατικό βήμα, που με τον ίδιο τρόπο θα τ’ ακολουθήσει άλλο.

Αυτές οι διαπιστώσεις είναι απαραίτητες για να μπορέσουμε να σχολιάσουμε εποικοδομητικά τις δικές μας αντιδράσεις κι ενέργειες - δεν αναφερόμαστε εδώ σε κυβερνητικές πολιτικές-. Απ’ αυτές πρέπει να ξεκινήσουμε για να δούμε την ουσία των πραγμάτων, να βγάλουμε ορισμένα βασικά συμπεράσματα:

1- Αντίπαλος μας δεν είναι μια Τουρκία απομονωμένη, αλλά ένα ολόκληρο διεθνές κατεστημένο μέσα στο οποίο αυτή η χώρα παίζει σημαντικό ρόλο.

2- Σε κάθε ενέργειά μας που θα κινδύνευε να εξελιχθεί σ’ ένα επεισόδιο διμερούς διαφοράς δεν θα βρεθεί κανείς να μας υποστηρίξει.

3- Η αλαζονεία του διεθνούς κατεστημένου, που εκδηλώνεται καθημερινά με την περιφρόνηση κάθε έννοιας δικαίου και νομιμότητας, άρχισε να βρίσκει σοβαρή αντίσταση. Η Ανθρωπότητα βρίσκεται σ’ ένα σημείο καμπής όπου οι συνθήκες ωριμάζουν για μιαν αλλαγή που θα εκτιμήσει τη σοβαρότητα των τεράστιων προβλημάτων που την αφορούν- οικονομικά, κοινωνικά, οικολογικά και άλλα- και που οι επί μέρους “διαφορές”, εθνικές, θρησκευτικές ή ακαθόριστης μορφής εμποδίζουν την αντιμετώπιση τους. Οι ανάγκες που επιβάλλουν την αλλαγή αυτή αναμορφώνουν και τις συνειδήσεις που δεν μπορούν να παραμένουν απαθείς στις αλαζονικές κι επιζήμιες ενέργειες των ισχυρών.

4- Μέσα σε μια τέτοια πορεία, θεμέλιο μιας υγειούς αντιμετώπισης της τουρκικής επιθετικότητας είναι η συστράτευση για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εκεί μόνο θα βρούμε υποστηρικτές κι εκεί βρίσκεται το αδύνατο σημείο του αντίπαλου μας τόσο στη χώρα του όσο και στην Κύπρο. Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι το ισχυρότερο ιδεολογικό αλλά και πολιτικό όπλο μας.

Ο κόσμος συνταράχτηκε από τους θανάτους των απεγνωσμένων απεργών πείνας μέσα στις απάνθρωπες τουρκικές φυλακές. Αυτή η απήχηση έχει εξανεμισθεί με την αμφιβόλου αποτελεσματικότητας ενέργεια μιας παρέλασης μοτοσυκλετιστών όσο κι αν οι προθέσεις τους ήταν θεμιτές κι ευγενικές. Αλλά και οι θυσίες των Ισαάκ και Σολομού δεν θα φέρουν αποτέλεσμα αν δεν παρουσιάζονται σαν εγκληματική αντιμετώπιση του δικαιώματος τους να ζουν και να διαδηλώνουν τα αισθήματα τους για τον τόπο όπου γεννήθηκαν και στον οποίο θέλουν να επιστρέψουν. Δεν ωφελεί σε τίποτε να παρουσιάζεται η θυσία τους, σαν ηρωική εθνική πράξη, παράδειγμα για τον αγώνα κατά του “αλλόθρησκου κατακτητού” -όπως τον χαρακτήρισε Ιερωμένος υψηλά ιστάμενος-. Θα πρέπει, τουλάχιστο να διαβλέπουμε τη ζημία που προκαλούμε όταν αφήνουμε ένα θέμα να περνάει από το ευρύ πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συγκινούν το κάθε άτομο, σ’ ένα στενό πλαίσιο εθνικών διεκδικήσεων και σ’ ένα, ακόμα στενότερο, θρησκευτικών διακρίσεων. Γιατί έτσι περιορίζεται το φάσμα των εν δυνάμει υποστηρικτών μας και μειώνεται η απήχηση που θα μπορούσαν να είχαν τα ίδια γεγονότα στα πεδία των διεθνών πολιτικών διεργασιών και της συμπαράστασης αλληλεγγύης. Τα γεγονότα από μόνα τους καταδικάζουν τους δολοφόνους στα μάτια κάθε έντιμου παρατηρητή. Δηλώσεις όμως και ενέργειες εθνικιστικής ή θρησκευτικής αντιπαράθεσης δεν προσφέρουν παρά αφορμή για τη δημιουργία ισοπεδωτικών εντυπώσεων.

Για πολλές αμαρτίες έχει ν’ απολογηθεί το τουρκικό κατεστημένο σχετικά με την καταπάτηση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολλά από τα οποία αφορούν άμεσα τους Ελληνες. Κραυγαλέα περίπτωση η θρασύτατη, σχεδόν πρόσφατη ομολογία του Ντεκτάς για “εκτέλεση” κάπου 1600, αγνοουμένων κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής. Αυτή η ομολογία φέρνει από μόνη της ανατριχίλα γιατί μοιάζει να την προκαλεί μια ανεξήγητη διάθεση μαύρης κομπορρημοσύνης. Ας ερωτηθούμε όμως, αν κάναμε έστω και μικρή χρήση αυτής της ομολογίας, αν έγινε καν προσπάθεια να διερευνηθεί ό,τι βρίσκεται πίσω απ’ αυτήν.

Αν θέλουμε να βοηθήσουμε την υπόθεση της Κύπρου θα πρέπει να επιστρατεύσουμε πρώτ’ απ’ όλα την ψυχραιμία μας και ν’ αποφεύγουμε ενέργειες που θα έχουν αρνητική απήχηση Αν θέλουμε να κάνουμε μιαν επιθετική εξόρμηση ας αρχίσουμε από την προβολή της ίδιας της υπόθεσης της Κύπρου σαν μια περίπτωση κατάφωρης καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ας προβάλλουμε τις προφανέστατες καταπατήσεις των δικαιωμάτων που το τουρκικό κατεστημένο διέπραξε σε βάρος μεγάλων ομάδων Ελλήνων στις τελευταίες δεκαετίες. Ας τα θυμηθούμε κι εμείς κι ας τα μάθουν οι ξένοι. Ας προβάλλουμε την υπόθεση των άλλων θυμάτων της τουρκικής αλαζονείας κι ας στεκόμαστε αλληλέγγυοί τους. Αυτό χρειάζεται περισσότερο από την έκφραση μίσους και εθνικιστικών ή θρησκευτικών εξάρσεων που καταλήγουν σε μάχες με τα σύμβολα και κυρίως στην υποβάθμιση της απήχησης που μπορεί να προκαλέσει η με διάφορες μορφές προβολή και υπόμνηση των γεγονότων. Ας κάνουμε, για παράδειγμα, μια σύγκριση ανάμεσα στις διαδηλώσεις που καταλήγουν στο κάψιμο της τουρκικής σημαίας και της ενέργειας του Γιώργου Νταλάρα που πήγε και τραγούδησε στην Ιμβρο ή των συναυλιών του Μ. Θεοδωράκη μαζί με τον Λιβανελλί. Ποιος βοηθά την υπόθεση και ποίος τη βλάπτει; Προ παντός ας μη παρασυρόμαστε από την ανόητη ρήση του Nίκολας Μπέρνς οτι μια σημαία είναι ένα κομμάτι ύφασμα. Μια σημαία ήταν πάντα και είναι ένα σύμβολο σεβαστό από φίλους και εχθρούς. Και γίνεται σεβαστός αυτός που τη σέβεται. Aν η πράξη του Σολομού συμβολίζει την απόρριψη μιας αυθαίρετης και καταδικαστέας κατοχής, το κάψιμο σημαίας σε μια διαδήλωση δεν αποτελεί παρά ανώφελη ύβρι..

Αύγουστος 1996