ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΙΚΙΟΣ



Ποιος έχει όπλο την τρομοκρατία; Λέξεις 1280 Δημοσιεύτηκε στην Αυγή (26.09.96) Ενα Μπόϊνγκ της TWA εξεράγη, πριν από λίγο καιρό, και κατέπεσε στον ωκεανό λίγα λεπτά μετά την απογείωση του από τη Νέα Υόρκη., παρασύροντας στο θάνατο 230 ανύποπτους πολίτες. Γύρω απ’ αυτό το δράμα αναπτύχθηκαν πολλά σενάρια αναφορικά με τις αιτίες της έκρηξης. Ελάχιστα αναφέρθηκε το ενδεχόμενο βλάβης, αφού τέτοιου είδους ειδήσεις δεν προκαλούν αναγνωστικό ενδιαφέρον, ενώ ταυτόχρονα θα έθιγαν τον αερομεταφορέα, που εμπνέει σεβασμό.... Eνδιαφέρον μπορούν να συντηρήσουν προσεγγίσεις σαν αυτή που προσφέρει η τρομοκρατία, αρκεί κάπως να τροφοδοτούνται. Κατάλληλες πηγές υπάρχουν. Ακριτομύθιες από τις έρευνες, παράλληλη υπόμνηση ανάλογων περιπτώσεων που αποδόθηκαν σε τρομοκρατική ενέργεια προερχόμενη απ’ αυτές τις χώρες που “υποθάλπουν την τρομοκρατία”, επισήμανση ενός συγκεκριμένου αεροδρομίου που δεν παρέχει την πρέπουσα ασφάλεια και χρειάζεται την πείρα των ΗΠΑ και του Ισραήλ, για ν’ αποφεύγεται η έκδοση ειδικών οδηγιών για τους τουρίστες....Οσο για το ενδεχόμενο να φταίνε αντιαεροπορικές ασκήσεις που γίνονταν την ώρα της έκρηξης, όπως αναφέρθηκε , ας ξεχαστεί... Λίγες μέρες αργότερα, μόλις μετά την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων, στο πάρκο της Ατλάντα, εξερράγη μια βόμβα που σκότωσε δύο άτομα και τραυμάτισε μερικές δεκάδες. Οι Αρχές, παραδόξως, δεν άργησαν να εξακριβώσουν πως οι δράστες ανήκαν στην άκρα δεξιά της Μεγάλης Χώρας, που τόσο ενδιαφέρεται για το τι γίνεται σε άλλες χώρες και σπεύδει να τις “βοηθήσει”... Ωστόσο κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτή την υπόθεση και καμία συνέχεια στην ειδησεογραφία. Σε τι θα “ωφελούσε”;...... Κάθε φορά που ένα συμβάν συνδέεται, εσπευσμένα, με τρομοκρατική ενέργεια η διεθνής ειδησεογραφία κυνηγά να βρει ποιος την έκανε ελπίζοντας ότι θ’ αποδοθεί σε δράστες που σχετίζονται με κάποια από τις χώρες που ενοχλούν. Ας θυμηθούμε τον Οσβαλντ που κρίθηκε πως σκότωσε τον πρόεδρο Κένεντυ. Στην αρχή κάποια σχέση βρέθηκε να είχε με τη Σοβιετική Ενωση. Ακολούθησαν μυστηριώδεις ενέργειες, η δολοφονία του από ένα ύποπτο άτομο που γνώριζε ότι θα πέθαινε σύντομα από καρκίνο, η εξαφάνιση μαρτύρων και μαρτυριών..... Τελικά επικράτησε η άποψη ότι εκείνα τα παλικάρια που σώσανε τις ΗΠΑ από ένα ανεπιθύμητο γι’ αυτούς Πρόεδρο βρίσκονταν σε ανώτατα κρατικά κλιμάκια.... Θα πρέπει σ’ αυτό το σημείο να γίνει μνεία των ηρωικών μαρτύρων που με κίνδυνο και με θυσία ζωής προσφέρθηκαν για την αποκάλυψη της αλήθειας. Και πέτυχαν μέχρις ενός σημείου. Δεν μπορούμε όμως να πούμε τα ίδια για τη δολοφονία του αδελφού του Ρόμπερτ Κένεντυ, υποψήφιου για την προεδρεία, για την οποία καμιά συνέχεια δεν δόθηκε. Ο τρίτος αδελφός που είχε κι αυτός ανάλογες φιλοδοξίες παραμερίστηκε με άλλα μέσα... Ενοχλούσαν λοιπόν αυτά τ΄ αδέλφια κάποιους από το κατεστημένο της Μεγάλης Χώρας που φρόντισαν ν ’απαλλαγούν απ’ αυτά... Ενόχλησε άλλους ο κόμης Μπερναντότε το 1948 όταν γνωμοδότησε, για λογαριασμό του ΟΗΕ, ότι θα έπρεπε να ελέγχεται η εισροή Εβραίων προσφύγων στο Ισραήλ για να λυθεί το πρόβλημα των Παλαιστινίων προσφύγων. Ενόχλησε το 1961 κι ο τότε Γεν. Γραμματέας του ΟΗΕ Χάμερσγελντ, όπως κι ο Λουμούμπα, ο Ολαφ Πάλμε, η Ιντιρα Γκάντι κι ο γιός της και τελευταία ο Ράμπιν. Ο καθένας για λόγους γνωστούς ή άγνωστους. Σχεδόν σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις το ενδιαφέρον “της κοινής γνώμης” τρoφοδοτήθηκε με μεγάλη φειδώ κι η κάθε υπόθεση γρήγορα ξεχάστηκε. Αυτό συμβαίνει και με τις επανειλημένες επιθέσεις του στρατού του Ισραήλ κατά των οικισμών προσφύγων στο Νότιο Λίβανο, τον βομβαρδισμό του πυρηνικού σταθμού κοντά στη Βαγδάτη, του νόμιμα εγκατεστημένου στρατοπέδου της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης στην Τύνιδα, την αεροπορική επίθεση των ΗΠΑ κατά της Λιβύης με στόχο την εξόντωση του Καντάφι, τις απόπειρες κατά του Κάστρο και τόσες άλλες παρανομίες των τοποτηρητών της “Νέας Τάξης”. Εκείνο όμως που δεν ξεχνούν ο κάθε Πρόεδρος και η κάθε κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι ότι η Λιβύη παρέχει άσυλο σε δύο τρομοκράτες που θεωρούνται ύποπτοι για την καταστροφή ενός αεροπλάνου της ΡΑΝΑΜ το 1988..... Στα μέσα της δεκαετίας του 80 είχε αναπτυχθεί στη Γαλλία μεγάλη τρομοκρατική δραστηριότητα από αραβικές κι ευρωπαϊκές εξτρεμιστικές οργανώσεις που συνοδεύτηκαν από συλλήψεις ενόχων και υπόπτων από τη μια μεριά και την κράτηση ομήρων στα βουνά του Λιβάνου από την άλλη. Εφημερίδες και περιοδικά απεικόνιζαν το τρομοκρατικό κύμα με τις εικόνες των προέδρων της Συρίας, του Ιράν και της Λιβύης. Ομως κάποιες άλλες αλήθειες γλιστρούσαν μέσα στα δημοσιεύματα. Ετσι ο Nouvel Observateur (26.09.1986), που στο εξώφυλλο δείχνει τις φωτογραφίες των προέδρων Συρίας και Ιράν κάτω από τον τίτλο: “Τρομοκρατία, Οι Διευθυντές της Ορχήστρας”, αναφέρεται σε δηλώσεις αξιωματούχου της Γαλλικής Υπηρεσίας Πληροφοριών σύμφωνα με τις οποίες “διαπιστώνεται όλο και περισσότερο ότι οι ομάδες τρομοκρατίας δεν υποκινούνται από ορισμένη χώρα, αποτελούν κοινοπραξία και δρουν περιστασιακά”.... Υστερα συνεχίζει με τα παρακάτω λόγια αξιωματούχου της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση. της Παλαιστίνης: “οι τρομοκράτες έγιναν επαγγελματίες”....Και συμπληρώνει με την περίπτωση “ενός νέου από την Τύνιδα που για 20.000 φράγκα το μήνα τοποθετούσε βόμβες στη Γαλλία και στη Μ. Βρετανία, χωρίς να ξέρει τον εργοδότη του”. Κι εμείς ας προσθέσουμε πως στο νου μας έρχονται διάφορες ενέργειες που ωφελούσαν άλλους και αποδίδονταν σε άλλους....... Από τα παραπάνω διαφαίνεται η πολυσύνθετη και πολύμορφη ουσία της τρομοκρατίας που δεν μπορεί να καθρεφτίζεται στα πορτραίτα των ηγετών ορισμένων χωρών της Μέσης Ανατολής. Αλλά γιατί το φαινόμενο επικεντρώνεται στη Μ. Ανατολή; Είναι μια περιοχή που υφίσταται μεγάλες πιέσεις από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Με την τρομοκρατία εκδιώχθηκαν οι Παλαιστίνιοι από τον τόπο τους ενώ οι αρχηγοί των σιωνιστικών ομάδων επάνδρωσαν, κυβέρνηση και στρατό, στη γέννηση τους. Για την καταστολή των δίκαιων αμυντικών κι απελευθερωτικών αγώνων, όπου ήταν φυσικό να εμφανίζονται κι εξτρεμιστικά στοιχεία, και για την επιβολή της αποκαλούμενης “Νέας Τάξης”, η πίεση παίρνει μορφή συχνών στρατιωτικών επεμβάσεων, από ξηρά, αέρα και θάλασσα, τόσο από το Ισραήλ όσο κι από τις ΗΠΑ. Φαίνεται όμως ότι όταν αυθαιρεσίες, βία και τρόμος ασκούνται από τοποτηρητές της “Νέας Τάξης”, μ’ επίσημο τρόπο, τότε ο όρος τρομοκρατία δεν εφαρμόζεται, η δε ειδησεογραφία περιορίζεται στα γνωστά πορτρέτα κι αγνοεί τα δράματα που δημιουργούνται απ’ αυτές τις “τιμωρίες”... Δεν θα πρέπει ν’ αφήσουμε την εντύπωση ότι αγνοούμε την ύπαρξη εξτρεμιστικών ομάδων και τις ενδεχόμενες σχέσεις τους με κρατικές ή παρακρατικές οργανώσεις, όμως θα ήτανε τουλάχιστο αφελές να πιστεύουμε ότι, οι σχετικές υπηρεσίες των χωρών που εκστρατεύουν κατά “της τρομοκρατίας” προορίζονται μόνο γι’ αμυντική δράση.... Ενα σοβαρό στοιχείο που προβάλλει για μια κριτική προσέγγιση του θέματος είναι η στρατηγική εμβέλεια των τρομοκρατικών ενεργειών. Για τους “τρομοκράτες” το μάξιμουμ μιας επιτυχημένης κατάληξης θα ήταν να κουράσουν τον αντίπαλο για ν’ αναγκαστεί ν’ αλλάξει συμπεριφορά. Χάνουν όμως σε συμπάθειες και διεθνή υποστήριξη. Κι αυτό δεν αργούν να το καταλάβουν, αν πράγματι πρόκειται περί αγωνιστών. Στο μεταξύ όμως ο αντίπαλος, που τυχαίνει να είναι ισχυρότερος σ’ όλους τους τομείς, ιδιαίτερα σ’ αυτόν που ελέγχει την κοινή γνώμη, αισθάνεται να εξασφαλίζει το πράσινο φως για τη δικιά του απάντηση, που την εφαρμόζει και τη βαφτίζει όπως θέλει (στρατιωτικές επεμβάσεις ειρήνευσης, εμπάργκο….). Κι αυτή η απάντηση μπορεί να πάρει διαστάσεις που ξεπερνά κατά πολύ την εμβέλεια της αρχικής ενέργειας, γνήσιας ή πλαστής. Ετσι ο Πρόεδρος Κλίντον εμφανίστηκε, πρόσφατα, περιστοιχισμένος από συγγενείς των θυμάτων αεροπορικής καταστροφής, που έγινε το 1988!! κι αποδόθηκε στη Λιβύη, σε πανηγυρική συγκέντρωση για να εξαγγείλει το νόμο που θα τιμωρεί με οικονομικά αντίποινα οποιαδήποτε ξένη εταιρεία συνεργάζεται με τη Λιβύη και το Ιράν. Ο Γάλλος ΥπΕξ αντέδρασε λέγοντας ότι “αυτοί οι νόμοι δεν έχουν καμιά σχέση με την πάλη κατά της τρομοκρατίας”, κι αμφισβητώντας το “δικαίωμα σε μια χώρα ν’ αγνοεί τους διεθνείς κανόνες εμπορίου προς όφελος της”.. Λέγεται ότι ο Πρόεδρος αναγκάστηκε να προωθήσει αυτόν τον νόμο.... λόγω εκλογών. Ποιάν εικόνα έχουν λοιπόν οι πολίτες των ΗΠΑ για τη τρομοκρατία και ποιές έννοιες για τους θεσμούς και τις παγκόσμιες ηθικές αξίες; Πώς αντιλαμβάνονται την Ειρήνη όταν τέτοιες ενέργειες οδηγούν σ’ εμπορικό πόλεμο παγκόσμιας κλίμακας; Ποιός, τέλος, έχει όπλο την τρομοκρατία, μέσα σ’ ένα πλέγμα επιδιώξεων που χαρακτηρίζουν μιαν ανενδοίαστη πολιτική ηγεμόνευσης....; (στοιχεία από Le Monde, 23.08.96) Σεπτέμβριος 1996

Ποιος έχει όπλο την τρομοκρατία;

Λέξεις 1280

Δημοσιεύτηκε στην Αυγή (26.09.96)

Ενα Μπόϊνγκ της TWA εξεράγη, πριν από λίγο καιρό, και κατέπεσε στον ωκεανό λίγα λεπτά μετά την απογείωση του από τη Νέα Υόρκη., παρασύροντας στο θάνατο 230 ανύποπτους πολίτες. Γύρω απ’ αυτό το δράμα αναπτύχθηκαν πολλά σενάρια αναφορικά με τις αιτίες της έκρηξης. Ελάχιστα αναφέρθηκε το ενδεχόμενο βλάβης, αφού τέτοιου είδους ειδήσεις δεν προκαλούν αναγνωστικό ενδιαφέρον, ενώ ταυτόχρονα θα έθιγαν τον αερομεταφορέα, που εμπνέει σεβασμό.... Eνδιαφέρον μπορούν να συντηρήσουν προσεγγίσεις σαν αυτή που προσφέρει η τρομοκρατία, αρκεί κάπως να τροφοδοτούνται. Κατάλληλες πηγές υπάρχουν. Ακριτομύθιες από τις έρευνες, παράλληλη υπόμνηση ανάλογων περιπτώσεων που αποδόθηκαν σε τρομοκρατική ενέργεια προερχόμενη απ’ αυτές τις χώρες που “υποθάλπουν την τρομοκρατία”, επισήμανση ενός συγκεκριμένου αεροδρομίου που δεν παρέχει την πρέπουσα ασφάλεια και χρειάζεται την πείρα των ΗΠΑ και του Ισραήλ, για ν’ αποφεύγεται η έκδοση ειδικών οδηγιών για τους τουρίστες....Οσο για το ενδεχόμενο να φταίνε αντιαεροπορικές ασκήσεις που γίνονταν την ώρα της έκρηξης, όπως αναφέρθηκε , ας ξεχαστεί...

Λίγες μέρες αργότερα, μόλις μετά την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων, στο πάρκο της Ατλάντα, εξερράγη μια βόμβα που σκότωσε δύο άτομα και τραυμάτισε μερικές δεκάδες. Οι Αρχές, παραδόξως, δεν άργησαν να εξακριβώσουν πως οι δράστες ανήκαν στην άκρα δεξιά της Μεγάλης Χώρας, που τόσο ενδιαφέρεται για το τι γίνεται σε άλλες χώρες και σπεύδει να τις “βοηθήσει”... Ωστόσο κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτή την υπόθεση και καμία συνέχεια στην ειδησεογραφία. Σε τι θα “ωφελούσε”;......

Κάθε φορά που ένα συμβάν συνδέεται, εσπευσμένα, με τρομοκρατική ενέργεια η διεθνής ειδησεογραφία κυνηγά να βρει ποιος την έκανε ελπίζοντας ότι θ’ αποδοθεί σε δράστες που σχετίζονται με κάποια από τις χώρες που ενοχλούν. Ας θυμηθούμε τον Οσβαλντ που κρίθηκε πως σκότωσε τον πρόεδρο Κένεντυ. Στην αρχή κάποια σχέση βρέθηκε να είχε με τη Σοβιετική Ενωση. Ακολούθησαν μυστηριώδεις ενέργειες, η δολοφονία του από ένα ύποπτο άτομο που γνώριζε ότι θα πέθαινε σύντομα από καρκίνο, η εξαφάνιση μαρτύρων και μαρτυριών..... Τελικά επικράτησε η άποψη ότι εκείνα τα παλικάρια που σώσανε τις ΗΠΑ από ένα ανεπιθύμητο γι’ αυτούς Πρόεδρο βρίσκονταν σε ανώτατα κρατικά κλιμάκια....

Θα πρέπει σ’ αυτό το σημείο να γίνει μνεία των ηρωικών μαρτύρων που με κίνδυνο και με θυσία ζωής προσφέρθηκαν για την αποκάλυψη της αλήθειας. Και πέτυχαν μέχρις ενός σημείου. Δεν μπορούμε όμως να πούμε τα ίδια για τη δολοφονία του αδελφού του Ρόμπερτ Κένεντυ, υποψήφιου για την προεδρεία, για την οποία καμιά συνέχεια δεν δόθηκε. Ο τρίτος αδελφός που είχε κι αυτός ανάλογες φιλοδοξίες παραμερίστηκε με άλλα μέσα...

Ενοχλούσαν λοιπόν αυτά τ΄ αδέλφια κάποιους από το κατεστημένο της Μεγάλης Χώρας που φρόντισαν ν ’απαλλαγούν απ’ αυτά... Ενόχλησε άλλους ο κόμης Μπερναντότε το 1948 όταν γνωμοδότησε, για λογαριασμό του ΟΗΕ, ότι θα έπρεπε να ελέγχεται η εισροή Εβραίων προσφύγων στο Ισραήλ για να λυθεί το πρόβλημα των Παλαιστινίων προσφύγων. Ενόχλησε το 1961 κι ο τότε Γεν. Γραμματέας του ΟΗΕ Χάμερσγελντ, όπως κι ο Λουμούμπα, ο Ολαφ Πάλμε, η Ιντιρα Γκάντι κι ο γιός της και τελευταία ο Ράμπιν. Ο καθένας για λόγους γνωστούς ή άγνωστους. Σχεδόν σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις το ενδιαφέρον “της κοινής γνώμης” τρoφοδοτήθηκε με μεγάλη φειδώ κι η κάθε υπόθεση γρήγορα ξεχάστηκε. Αυτό συμβαίνει και με τις επανειλημένες επιθέσεις του στρατού του Ισραήλ κατά των οικισμών προσφύγων στο Νότιο Λίβανο, τον βομβαρδισμό του πυρηνικού σταθμού κοντά στη Βαγδάτη, του νόμιμα εγκατεστημένου στρατοπέδου της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης στην Τύνιδα, την αεροπορική επίθεση των ΗΠΑ κατά της Λιβύης με στόχο την εξόντωση του Καντάφι, τις απόπειρες κατά του Κάστρο και τόσες άλλες παρανομίες των τοποτηρητών της “Νέας Τάξης”. Εκείνο όμως που δεν ξεχνούν ο κάθε Πρόεδρος και η κάθε κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι ότι η Λιβύη παρέχει άσυλο σε δύο τρομοκράτες που θεωρούνται ύποπτοι για την καταστροφή ενός αεροπλάνου της ΡΑΝΑΜ το 1988.....

Στα μέσα της δεκαετίας του 80 είχε αναπτυχθεί στη Γαλλία μεγάλη τρομοκρατική δραστηριότητα από αραβικές κι ευρωπαϊκές εξτρεμιστικές οργανώσεις που συνοδεύτηκαν από συλλήψεις ενόχων και υπόπτων από τη μια μεριά και την κράτηση ομήρων στα βουνά του Λιβάνου από την άλλη. Εφημερίδες και περιοδικά απεικόνιζαν το τρομοκρατικό κύμα με τις εικόνες των προέδρων της Συρίας, του Ιράν και της Λιβύης. Ομως κάποιες άλλες αλήθειες γλιστρούσαν μέσα στα δημοσιεύματα. Ετσι ο Nouvel Observateur (26.09.1986), που στο εξώφυλλο δείχνει τις φωτογραφίες των προέδρων Συρίας και Ιράν κάτω από τον τίτλο: “Τρομοκρατία, Οι Διευθυντές της Ορχήστρας”, αναφέρεται σε δηλώσεις αξιωματούχου της Γαλλικής Υπηρεσίας Πληροφοριών σύμφωνα με τις οποίες “διαπιστώνεται όλο και περισσότερο ότι οι ομάδες τρομοκρατίας δεν υποκινούνται από ορισμένη χώρα, αποτελούν κοινοπραξία και δρουν περιστασιακά”.... Υστερα συνεχίζει με τα παρακάτω λόγια αξιωματούχου της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση. της Παλαιστίνης: “οι τρομοκράτες έγιναν επαγγελματίες”....Και συμπληρώνει με την περίπτωση “ενός νέου από την Τύνιδα που για 20.000 φράγκα το μήνα τοποθετούσε βόμβες στη Γαλλία και στη Μ. Βρετανία, χωρίς να ξέρει τον εργοδότη του”. Κι εμείς ας προσθέσουμε πως στο νου μας έρχονται διάφορες ενέργειες που ωφελούσαν άλλους και αποδίδονταν σε άλλους.......

Από τα παραπάνω διαφαίνεται η πολυσύνθετη και πολύμορφη ουσία της τρομοκρατίας που δεν μπορεί να καθρεφτίζεται στα πορτραίτα των ηγετών ορισμένων χωρών της Μέσης Ανατολής. Αλλά γιατί το φαινόμενο επικεντρώνεται στη Μ. Ανατολή; Είναι μια περιοχή που υφίσταται μεγάλες πιέσεις από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Με την τρομοκρατία εκδιώχθηκαν οι Παλαιστίνιοι από τον τόπο τους ενώ οι αρχηγοί των σιωνιστικών ομάδων επάνδρωσαν, κυβέρνηση και στρατό, στη γέννηση τους. Για την καταστολή των δίκαιων αμυντικών κι απελευθερωτικών αγώνων, όπου ήταν φυσικό να εμφανίζονται κι εξτρεμιστικά στοιχεία, και για την επιβολή της αποκαλούμενης “Νέας Τάξης”, η πίεση παίρνει μορφή συχνών στρατιωτικών επεμβάσεων, από ξηρά, αέρα και θάλασσα, τόσο από το Ισραήλ όσο κι από τις ΗΠΑ. Φαίνεται όμως ότι όταν αυθαιρεσίες, βία και τρόμος ασκούνται από τοποτηρητές της “Νέας Τάξης”, μ’ επίσημο τρόπο, τότε ο όρος τρομοκρατία δεν εφαρμόζεται, η δε ειδησεογραφία περιορίζεται στα γνωστά πορτρέτα κι αγνοεί τα δράματα που δημιουργούνται απ’ αυτές τις “τιμωρίες”...

Δεν θα πρέπει ν’ αφήσουμε την εντύπωση ότι αγνοούμε την ύπαρξη εξτρεμιστικών ομάδων και τις ενδεχόμενες σχέσεις τους με κρατικές ή παρακρατικές οργανώσεις, όμως θα ήτανε τουλάχιστο αφελές να πιστεύουμε ότι, οι σχετικές υπηρεσίες των χωρών που εκστρατεύουν κατά “της τρομοκρατίας” προορίζονται μόνο γι’ αμυντική δράση....

Ενα σοβαρό στοιχείο που προβάλλει για μια κριτική προσέγγιση του θέματος είναι η στρατηγική εμβέλεια των τρομοκρατικών ενεργειών. Για τους “τρομοκράτες” το μάξιμουμ μιας επιτυχημένης κατάληξης θα ήταν να κουράσουν τον αντίπαλο για ν’ αναγκαστεί ν’ αλλάξει συμπεριφορά. Χάνουν όμως σε συμπάθειες και διεθνή υποστήριξη. Κι αυτό δεν αργούν να το καταλάβουν, αν πράγματι πρόκειται περί αγωνιστών. Στο μεταξύ όμως ο αντίπαλος, που τυχαίνει να είναι ισχυρότερος σ’ όλους τους τομείς, ιδιαίτερα σ’ αυτόν που ελέγχει την κοινή γνώμη, αισθάνεται να εξασφαλίζει το πράσινο φως για τη δικιά του απάντηση, που την εφαρμόζει και τη βαφτίζει όπως θέλει (στρατιωτικές επεμβάσεις ειρήνευσης, εμπάργκο….). Κι αυτή η απάντηση μπορεί να πάρει διαστάσεις που ξεπερνά κατά πολύ την εμβέλεια της αρχικής ενέργειας, γνήσιας ή πλαστής.

Ετσι ο Πρόεδρος Κλίντον εμφανίστηκε, πρόσφατα, περιστοιχισμένος από συγγενείς των θυμάτων αεροπορικής καταστροφής, που έγινε το 1988!! κι αποδόθηκε στη Λιβύη, σε πανηγυρική συγκέντρωση για να εξαγγείλει το νόμο που θα τιμωρεί με οικονομικά αντίποινα οποιαδήποτε ξένη εταιρεία συνεργάζεται με τη Λιβύη και το Ιράν. Ο Γάλλος ΥπΕξ αντέδρασε λέγοντας ότι “αυτοί οι νόμοι δεν έχουν καμιά σχέση με την πάλη κατά της τρομοκρατίας”, κι αμφισβητώντας το “δικαίωμα σε μια χώρα ν’ αγνοεί τους διεθνείς κανόνες εμπορίου προς όφελος της”.. Λέγεται ότι ο Πρόεδρος αναγκάστηκε να προωθήσει αυτόν τον νόμο.... λόγω εκλογών. Ποιάν εικόνα έχουν λοιπόν οι πολίτες των ΗΠΑ για τη τρομοκρατία και ποιές έννοιες για τους θεσμούς και τις παγκόσμιες ηθικές αξίες; Πώς αντιλαμβάνονται την Ειρήνη όταν τέτοιες ενέργειες οδηγούν σ’ εμπορικό πόλεμο παγκόσμιας κλίμακας;

Ποιός, τέλος, έχει όπλο την τρομοκρατία, μέσα σ’ ένα πλέγμα επιδιώξεων που χαρακτηρίζουν μιαν ανενδοίαστη πολιτική ηγεμόνευσης....;

(στοιχεία από Le Monde, 23.08.96)

Σεπτέμβριος 1996