ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΙΚΙΟΣ



Πράσινη φορολογία Λέξεις 470 Σχόλιο πάνω στην πρόταση του Πράσινου Φόρουμ για επιβολή φόρου πάνω στην ρυπογόνα ενέργεια: Φοβάμαι πως η ραγδαία κατάρρευση των Σοβιετικών και Λαϊκών Δημοκρατιών συμπαρέσυρε και κάθε πνεύμα επαναστατικότητας. Αυτό που αναγνωρίζονταν σαν αρετή στο βαθμό που ακόμη και τα φασιστικά καθεστώτα σφετερίστηκαν «την τιμή να αυτοχαρακτηρίζονται επαναστατικά», έγινε τώρα τοίχος όπου προσκρούει κάθε διέξοδος που έχει ανάγκη μιας επαναστατικής πορείας, ας πούμε καλλίτερα μιας έκρηξης αφού ο όρος επανάσταση προκαλεί θυμηδία-. Την εποχή μας εξακολουθούμε να συγχέουμε την επαναστατική πορεία αποκλειστικά με τα κοινωνικά θέματα. Αυτά όμως βρίσκονται, παρά την οξύτητα τους, σε μια ρευστότητα και μια σύγχυση τέτοια που αδυνατούν να συγκεντρώσουν μια συνεκτική μαζική έκφραση. Ας μη γελιόμαστε. Η σημερινή κοινωνία έχει κομματιαστεί σε μια σωρεία στρωμάτων που δύσκολα θα μπορούσαν να βρουν μια κοινή γλώσσα πάνω στα κοινωνικά θέματα όσο αυτά θα περιορίζονται σε ταξικά και οικονομικά καλούπια. Ολες οι καταστάσεις και οι εξελίξεις, είναι συνέπειες μιας γενικής πραγματικότητας που σημαδεύεται από την παγκόσμια κυριαρχία μιας φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής και τη συνεπακόλουθη ηγεμονία των ΗΠΑ και των συμπλεουσών μ' αυτήν δυνάμεων. Άλλα είναι τα προβλήματα που θα μπορούσαν να ενώσουν πλήθη γιατί είναι όχι μόνο κοινά, για όλους σχεδόν, αλλά και επείγοντα. Κι αυτά είναι εκείνα που μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε οικουμενικά. Αυτά δηλ. που έχουν οικουμενική εμβέλεια. Ανάμεσα σ’ αυτά είναι, βέβαια, τα περιβαλλοντικά. Και θα περιοριστώ σ’ αυτά, αφού εξ’ άλλου, μπορούν να πάρουν θέση παραδείγματος. Δεν καταλαβαίνω γιατί θέματα σαν το «Φαινόμενο Θερμοκηπίου», «Τρύπα του Οζοντος» δεν μπορούν να οδηγήσουν σε μαζικές εκδηλώσεις κι απαιτήσεις για την αναγκαστική λήψη μέτρων. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς η αδράνεια των Μεγάλων, μπροστά στα τεράστια αυτά προβλήματα, στην οποία μάλιστα σκανδαλωδώς εμμένουν, δεν βρίσκει καμιά σχεδόν ουσιαστική αντίδραση από τις "προοδευτικές" πολιτικές παρατάξεις. Το να μη ζητάς με αγανακτισμένο κι επαναστατικό τρόπο τη λήψη μέτρων για το σταμάτημα της καταστροφής της κοινής περιουσίας που είναι η Φύση αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, μια ασυγχώρητη παράλειψη. Σε ποιούς ανήκει το καθήκον ν’ αναλάβουν μια τέτοια δραστηριότητα αν όχι στις εν δυνάμει προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις. Ομάδες σαν την Green Peace και άτομα ακόμη, επωμίστηκαν επιτυχώς κάποιο ρόλο, έστω περιστασιακό και περιορισμένο σε περιεχόμενο. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί οι "αριστερές" δυνάμεις δεν ζητάνε να παρθούν επειγόντως αυστηρά μέτρα και δεν βάζουν, με λαϊκή υποστήριξη, κάτω από την παρακολούθησή τους την πορεία και την αποτελεσματικότητα των μέτρων αυτών. Σ’ αυτή την περίπτωση ποιός θα μπορούσε να τους κατηγορήσει για Ταραξίες- Επαναστάτες; Δεν καταλαβαίνω τι αναγκάζει το Φόρουμ να μπεί σ’ ένα νεοφιλελεύθερο πνεύμα προτείνοντας αντί από «δρακόντια μέτρα» το γλύστριμα των ζωτικότατων αυτών προβλημάτων στο χώρο της οικονομίας, μέσω της φορολογίας, εκεί όπου βρίσκονται όλα τα κάστρα κι όλες οι οχυρώσεις του Χρήματος, όπου μεγαλύτερη θέση βρίσκουν η γραφειοκρατία, η σύγχυση, η φαυλοκρατία, η διαφθορά, κι όπου τ’ ανθρώπινα δικαιώματα αγνοούνται. Ιούνιος 1997

Πράσινη φορολογία

Λέξεις 470

Σχόλιο πάνω στην πρόταση του Πράσινου Φόρουμ για επιβολή φόρου πάνω στην ρυπογόνα ενέργεια:

Φοβάμαι πως η ραγδαία κατάρρευση των Σοβιετικών και Λαϊκών Δημοκρατιών συμπαρέσυρε και κάθε πνεύμα επαναστατικότητας. Αυτό που αναγνωρίζονταν σαν αρετή στο βαθμό που ακόμη και τα φασιστικά καθεστώτα σφετερίστηκαν «την τιμή να αυτοχαρακτηρίζονται επαναστατικά», έγινε τώρα τοίχος όπου προσκρούει κάθε διέξοδος που έχει ανάγκη μιας επαναστατικής πορείας, ας πούμε καλλίτερα μιας έκρηξης αφού ο όρος επανάσταση προκαλεί θυμηδία-.

Την εποχή μας εξακολουθούμε να συγχέουμε την επαναστατική πορεία αποκλειστικά με τα κοινωνικά θέματα. Αυτά όμως βρίσκονται, παρά την οξύτητα τους, σε μια ρευστότητα και μια σύγχυση τέτοια που αδυνατούν να συγκεντρώσουν μια συνεκτική μαζική έκφραση. Ας μη γελιόμαστε. Η σημερινή κοινωνία έχει κομματιαστεί σε μια σωρεία στρωμάτων που δύσκολα θα μπορούσαν να βρουν μια κοινή γλώσσα πάνω στα κοινωνικά θέματα όσο αυτά θα περιορίζονται σε ταξικά και οικονομικά καλούπια. Ολες οι καταστάσεις και οι εξελίξεις, είναι συνέπειες μιας γενικής πραγματικότητας που σημαδεύεται από την παγκόσμια κυριαρχία μιας φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής και τη συνεπακόλουθη ηγεμονία των ΗΠΑ και των συμπλεουσών μ' αυτήν δυνάμεων.

Άλλα είναι τα προβλήματα που θα μπορούσαν να ενώσουν πλήθη γιατί είναι όχι μόνο κοινά, για όλους σχεδόν, αλλά και επείγοντα. Κι αυτά είναι εκείνα που μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε οικουμενικά. Αυτά δηλ. που έχουν οικουμενική εμβέλεια. Ανάμεσα σ’ αυτά είναι, βέβαια, τα περιβαλλοντικά. Και θα περιοριστώ σ’ αυτά, αφού εξ’ άλλου, μπορούν να πάρουν θέση παραδείγματος.

Δεν καταλαβαίνω γιατί θέματα σαν το «Φαινόμενο Θερμοκηπίου», «Τρύπα του Οζοντος» δεν μπορούν να οδηγήσουν σε μαζικές εκδηλώσεις κι απαιτήσεις για την αναγκαστική λήψη μέτρων. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς η αδράνεια των Μεγάλων, μπροστά στα τεράστια αυτά προβλήματα, στην οποία μάλιστα σκανδαλωδώς εμμένουν, δεν βρίσκει καμιά σχεδόν ουσιαστική αντίδραση από τις "προοδευτικές" πολιτικές παρατάξεις.

Το να μη ζητάς με αγανακτισμένο κι επαναστατικό τρόπο τη λήψη μέτρων για το σταμάτημα της καταστροφής της κοινής περιουσίας που είναι η Φύση αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, μια ασυγχώρητη παράλειψη. Σε ποιούς ανήκει το καθήκον ν’ αναλάβουν μια τέτοια δραστηριότητα αν όχι στις εν δυνάμει προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις. Ομάδες σαν την Green Peace και άτομα ακόμη, επωμίστηκαν επιτυχώς κάποιο ρόλο, έστω περιστασιακό και περιορισμένο σε περιεχόμενο.

Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί οι "αριστερές" δυνάμεις δεν ζητάνε να παρθούν επειγόντως αυστηρά μέτρα και δεν βάζουν, με λαϊκή υποστήριξη, κάτω από την παρακολούθησή τους την πορεία και την αποτελεσματικότητα των μέτρων αυτών. Σ’ αυτή την περίπτωση ποιός θα μπορούσε να τους κατηγορήσει για Ταραξίες- Επαναστάτες; Δεν καταλαβαίνω τι αναγκάζει το Φόρουμ να μπεί σ’ ένα νεοφιλελεύθερο πνεύμα προτείνοντας αντί από «δρακόντια μέτρα» το γλύστριμα των ζωτικότατων αυτών προβλημάτων στο χώρο της οικονομίας, μέσω της φορολογίας, εκεί όπου βρίσκονται όλα τα κάστρα κι όλες οι οχυρώσεις του Χρήματος, όπου μεγαλύτερη θέση βρίσκουν η γραφειοκρατία, η σύγχυση, η φαυλοκρατία, η διαφθορά, κι όπου τ’ ανθρώπινα δικαιώματα αγνοούνται.

Ιούνιος 1997