ΛΟΓΙΚΗ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗΣ
Λέξεις 620
Την αποφράδα μέρα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ο πρόεδρος Μπους διακήρυξε ότι η ανυποψίαστη ανθρωπότητα υπέστη μιαν αιφνιδιαστική επίθεση τρομοκρατίας και κάλεσε τους πάντες με αποφασιστικότητα να συστρατευθούν σ’ έναν αγώνα που δεν δίστασε να τον ονομάσει πόλεμο και να του δώσει διάρκεια δέκα ετών. Το λυπηρό σ’ αυτή την περίπτωση είναι ότι η κατάσταση που δημιουργήθηκε δεν ώθησε τα πνεύματα σε μια νηφάλια ανάλυση, έστω και στοιχειώδη, των γεγονότων για να εξετάσουν τόσο τα αίτια όσο και τις συνέπειες. Η συνήθης παρορμητική διάθεση περιόρισε σκέψη και αισθήματα σε μια καταδίκη της φρικτής τρομοκρατικής πράξης. Όμως δεν προκάλεσε ερωτήματα ως προς τις γενεσιουργές αιτίες της τρομοκρατίας και ως προς τη σπουδή του «πλανητάρχη» και των «γερακιών» να επιστρατεύσουν όλα τα μέσα για την πολεμική «πάταξη» της νέας πληγής που απειλεί την ανθρωπότητα. Πότε και πως γεννήθηκε η σύγχρονη τρομοκρατία; Σε τι αντιδρά η κάθε τρομοκρατία; Γιατί οι αντιδράσεις αυτές δεν γίνονται μόνο με τρομοκρατία αλλά και με θυσίες και αυτοθυσίες; Γιατί φυλακισμένοι των τουρκικών φυλακών πεθαίνουν υποβάλλοντας τον εαυτό τους σε θανατηφόρα απεργία πείνας; Γιατί νέοι ζώνονται με εκρηκτικά και θυσιάζονται σε τρομοκρατικές ενέργειες με τη διαστρεβλωμένη αλλά αιτιολογημένη συνείδηση ότι επιτελούν ιερό χρέος; Η απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα δεν είναι εύκολη. Θα ήταν όμως εφικτή αν μας ενέπνεε μια άλλη λογική από αυτή του πολέμου την οποία χαρακτηρίζει μια αβασάνιστη παρόρμηση. Δείγμα αυτής της λογικής μας δίνουν τα παρακάτω εδάφια από το προοίμιο της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου:
«Επειδή η αναγνώριση της αξιοπρέπειας, που είναι σύμφυτη σε όλα τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας, καθώς και των ίσων και αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων τους αποτελεί το θεμέλιο της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Ειρήνης στον κόσμο….
Επειδή έχει ουσιαστική σημασία να προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα… ώστε ο άνθρωπος να μην αναγκάζεται να προσφεύγει, ως έσχατο καταφύγιο, στην εξέγερση κατά της τυραννίας και της καταπίεσης…
…(καλείται) κάθε άτομο και κάθε όργανο της κοινωνίας…να καταβάλλει κάθε προσπάθεια για ν’ αναπτυχθεί ο σεβασμός των δικαιωμάτων και των ελευθεριών αυτών…».
Αν μια τέτοια λογική, μια λογική Ειρήνης βασισμένης στο σεβασμό του Ανθρώπου και όχι των μεγάλων «συμφερόντων», δεν παραδινόταν στη λήθη αλλά γινόταν κτήμα της ανθρώπινης σκέψης, αν αγωνιζόμασταν γι αυτήν, τότε δεν θα είχαμε ούτε τρομοκρατίες ούτε θύματα, ούτε σκληρές αδικίες ούτε κοινωνικές τραγωδίες. Ετσι δεν θα βρισκόμασταν μπροστά στα διλήμματα και την αμηχανία που χαρακτηρίζουν την τοποθέτηση προσώπων, φυσικών και δημόσιων, απέναντι στα σημερινά γεγονότα της Παλαιστίνης.
Πολλοί θα χαρακτηρίσουν αυτή την τοποθέτηση ουτοπιστική. Ας παραδεχτούνε τουλάχιστο ότι είναι ορθή κι από εκεί ας διοχετεύσουν τη σκέψη τους από το ποιος φταίει στο τι πρέπει να γίνει. Μια λύση που εξυπηρετεί τη «νέα τάξη» των ισχυρών δεν θα μπορέσει ν’ απαλλάξει την Ανθρωπότητα από τις παθογένειες της σύγχρονης ηγεμονικής διαχείρισης της οικουμένης. Οσο ισχυρό κι αν είναι το ηγεμονικό κατεστημένο δεν θα μπορεί να κρατάει παντοτινά στη χούφτα του τα μεγάλα προβλήματα που υπάρχουν και συνεχώς αυξάνονται και οξύνονται. Μαζί με όσους υφίστανται τις συνέπειες της κακοδιαχείρισης θα πρέπει να καταλάβουν ότι κι αυτοί κινδυνεύουν να γίνουν θύματα μιας κατάστασης που με τον καιρό θα γίνει και γι’ αυτούς αφόρητη. Ας σκεφτούνε ότι κάτι τέτοιο έγινε στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και είχε τις παρακάτω συνέπειες:
1.Η Ανθρωπότητα κινδύνευσε από την τερατώδη και εγκληματική κοσμοθεωρία του ναζισμού
2.Το τότε ηγεμονικό κατεστημένο (Αγγλία και Γαλλία, ιδιαίτερα) βρέθηκε μεταπολεμικά σε υποδεέστερη μοίρα σε σχέση με τις χώρες που είχαν προκαλέσει τον πόλεμο (Γερμανία και Ιαπωνία).
3.Η Ανθρωπότητα ένοιωσε την ανάγκη κι επεξεργάστηκε θεσμούς που επιδιώκουν μιαν Ειρήνη που βασίζεται στο σεβασμό του Ανθρώπου.
Αυτούς τους θεσμούς πρέπει να’ αξιοποιήσουμε και κυρίως να επιβάλουμε και να προστατεύσουμε αρχίζοντας από την κατανόησή και τη διάδοσή τους, κάτι που οικτρά παραμελήσαμε.
09.04.02