ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΔΤΑ

Λέξεις 650

Ζούμε σε μια συγκυρία όπου η Οικουμένη βρίσκεται σ’ ένα συσχετισμό δυνάμεων στον οποίο κυριαρχούν οι ισχυρότεροι. Αυτοί συγκεντρώνουν τη δύναμή τους στην οικονομία και στη στρατιωτική πανοπλία τους.  Μ’ αυτή τους τη δύναμη διαμορφώνουν μια πολιτική υπεροχή που τους καθιστά διαχειριστές της οικουμενικής ζωής. Επιδεικνύοντας πότε εύνοια και πότε αυστηρότητα πετυχαίνουν πάντα να επιβάλλουν μιαν εξάρτηση μικρή ή μεγάλη στο βαθμό που η ισχυρότερη δύναμη ανάμεσα στις μεγάλες, οι ΗΠΑ, κατορθώνει να θέτει υπό σχετικό έλεγχο όλες τις χώρες ακόμη και κυρίως εκείνες που φανερά τις κατατάσσει ανάμεσα στις εχθρικές. Οικονομικοί αποκλεισμοί, ταξιδιωτικές οδηγίες, διαφόρων μορφών επεμβάσεις, σφετερισμός του ρόλου του ΟΗΕ και παρεμβάσεις με το ρόλο του μεσολαβητή, σε περίπτωση συγκεκριμένων διαφωνιών,   αποτελούν τη διπλωματική πανοπλία της κυριαρχίας. Οι μεταπολεμικές περιστάσεις τούς προίκισαν με μια τέτοια αλαζονεία που διακήρυτταν ανοικτά την πρόθεσή τους να δολοφονήσουν αρχηγούς κρατών (Κάστρο, Καντάφι κ.α.)

Πόλεμοι υποταγής και εμφύλιοι έγιναν και γίνονται με τραγικά αποτελέσματα σε ότι αφορά τα Δικαιώματα του Ανθρώπου σε κάθε κλίμακα, ακόμη και σε ότι αφορά την ίδια τη Ζωή. Εκατομμύρια είναι τα θύματα των πολέμων που προέκυψαν τόσο μεταξύ των εμπολέμων όσο και μεταξύ των αμάχων. Στο Βιετνάμ οι αεροπορικές επιδρομές που διαδέχονταν η μία την άλλη και  η αποψίλωση των δασών με χημικά αέρια επέφεραν μεγάλη οικολογική καταστροφή και οι πληγές που  άνοιξαν δύσκολα επουλώνονται. Οι λαοί θύματα τέτοιων πολέμων δεν αντιμετώπισαν μόνο τις άμεσες συνέπειες πάνω στη δική τους ζωή αλλά και δευτερογενείς που αφορούν το περιβάλλον, τις υποδομές, την οικονομία, την υγεία, την παιδεία και γενικά όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής για το παρόν και για το μέλλον.

Τον Νοέμβριο 2005 η Γαλλία αντιμετώπιζε μια πολύ σοβαρή κρίση με την εξέγερση μεταναστών, ιδίως εκείνων που απέκτησαν τη γαλλική υπηκοότητα πριν από δύο ή τρεις γενεές. Αυτοί οι μετανάστες είχαν τότε γίνει πρόθυμα δεκτοί για να καλύψουν εργασιακές ανάγκες στη διάρκεια της ανασυγκρότησης και της οικονομικής  ανάπτυξης της χώρας, κυρίως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τώρα όμως επήλθε όχι μόνο κορεσμός αλλά και γενική κρίση απασχόλησης  που παίρνει παγκόσμιο χαρακτήρα.

 Η περίφημη φιλελεύθερη οικονομία, που κοντόφθαλμα έχει αναγάγει το «μεγαλύτερο κέρδος» -όχι απλά το κέρδος- σε κινητήρια δύναμη για την  «οικονομική ανάπτυξη», αγνοεί κεκτημένα δικαιώματα, όπως αυτά που αφορούν την απασχόληση και το χρόνο εργασίας. Επίσης αποδυναμώνει πλεονεκτήματα της κοινωνικής ζωής που θα μπορούσαν να ενισχυθούν αν τα περιθώρια που προέρχονται από τις κατακτήσεις της τεχνολογίας κατανέμονταν  με λογική κοινωνικής συνοχής κι όχι χάρη στην ανταγωνιστικότητα και το δίκαιο του ισχυρότερου.

Στις μέρες μας θα έπρεπε να μειώσουμε τον χρόνο εργασίας με στόχο να διαθέτουμε περισσότερες ώρες για τη βελτίωση της ατομικής και οικογενειακής ζωής αλλά και της ίδιας της παραγωγικότητας, με τη μόρφωσή μας. Αντίθετα όμως η σύγχρονη οικονομία επιβάλλει, με διάφορους  τρόπους, περισσότερο χρόνο εργασίας σε βάρος του δικαιώματος της απασχόλησης για όσους εκτοπίζονται από αυτούς που εργάζονται περισσότερο. Γι’ αυτό μια από τις σημαίες της γίνεται η απόλυτη ανταγωνιστικότητα τα οφέλη της οποίας, εκ των πραγμάτων, συγκεντρώνονται στην ενίσχυση της ισχύος των κρατούντων.

Συχνά ακούμε τις σειρήνες που θέλουν να μας προφυλάξουν από τον ανταγωνισμό χωρών που ονομάζονται «υπό ανάπτυξη» και που στην πραγματικότητα παραμένουν υπανάπτυκτες. Η ανάπτυξη όμως μιας χώρας, έχει ανάγκη από υποδομές –δίκτυα συγκοινωνίας, άρδευσης, ύδρευσης, περίθαλψης, κεφάλαια, παιδεία-. Αυτές οι ανάγκες για να εκπληρωθούν χρειάζονται επενδύσεις μακροπρόθεσμες που, προς τα παρόν τουλάχιστο, δεν φαίνεται να υπάρχουν τρόποι για να εξασφαλιστούν. Αλλιώς η ανάπτυξή τους θα παραμείνει σε περιορισμένη γεωγραφική έκταση (κυρίως σε λιμάνια) και ακόμη πιο περιορισμένη οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία.

Διαπιστώνουμε ότι η παραγνώριση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου προκαλεί παθολογική φθορά στον οικουμενικό κοινωνικό ιστό και αντιδράσεις, φυσιολογικές ή παθολογικές (τρομοκρατία), γι αυτό και το τρίτο εδάφιο του προοιμίου της Οικουμενικής Διακήρυξης των δικαιωμάτων του Ανθρώπου αναφέρει:

Φεβρουάριος 2006