ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΙΚΙΟΣ
menu

 

Η ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

Λέξεις 650

Στη διάρκεια της ιστορίας δημιουργήθηκαν στις περισσότερες χώρες της Γης συνθήκες συμβίωσης πληθυσμών με διαφορετικές πολιτισμικές ρίζες (φυλετικές, θρησκευτικές, κοινωνικές, εθνοτικές κ.α.). Η συμβίωση αυτή δεν παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα αν δεν συντρέχει κάποια αιτία. Εχουμε τις πολυπληθέστερες χώρες που είναι η Κίνα, η Ινδία και οι ΗΠΑ, οι οποίες μαζί αποτελούν το 45% του πληθυσμού της Γης, και παρουσιάζουν μια βασική συνοχή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι απαλλαγμένες διακρίσεων που οξύνονται σε συγκυριακή  κοινωνική κατάσταση. Αυτό το στατιστικό στοιχείο δεν είναι ανάξιο προσοχής δεδομένου ότι είναι τρεις ανάμεσα στις 200 περίπου χώρες του Πλανήτη.

Η πολυεθνική συμβίωση υπήρξε δυνατή σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν στο βαθμό που τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε μια πραγματικότητα όπου πολλές χώρες έχουν προβλήματα μειονοτήτων. Στην πρώην Ρωσική Αυτοκρατορία υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία εθνοτήτων διασπαρμένη  στην αχανή έκταση. Στα Βαλκάνια  και την ΝΑ Ασία το ίδιο.

Υπάρχουν, βέβαια, ενδογενή αίτια, κυρίως κοινωνικά, που προκαλούν συγκρούσεις, τα οποία όμως οφείλονται στην έλλειψη οικουμενικής αλληλεγγύης  και συνετής διαχείρισης. Είναι η περίπτωση των χωρών των λιμνών της Ανατολικής Αφρικής. Αυτές οι πρώην εξαρτημένες χώρες κληρονόμησαν μιαν οικονομία που βασιζόταν στη μονοκαλλιέργεια προϊόντων προοριζόμενων για την εξαγωγή με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών της αποικιοκρατικής οικονομίας και την απόδοση κερδών σε σκληρό συνάλλαγμα. Οι οικονομίες τους περιορίστηκαν, κυρίως, σε καλλιέργειες καφέ και τσάι, και επιδόθηκαν στον μεταξύ τους ανταγωνισμό με αποτέλεσμα την πτώση των τιμών  στο βαθμό που το ΑΕΠ/κ μέσα σε δέκα περίπου χρόνια να μειωθεί δραματικά. Οι λιμοί και οι γενοκτονίες που ακολούθησαν στις αρχές της δεκαετίας του 90 αποδόθηκαν στην άγρια φύση των «απολίτιστων μαύρων». Η Τανζανία ειδικά, η «πλουσιότερη» (!!), που καλλιεργούσε σιζάλ, είδε το ΑΕΠ/κ να μειώνεται από τα 320$ στα 100$ γιατί οι φυτικές ίνες, που χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή σχοινιών και κάβων, αντικαταστάθηκαν από πλαστικές. 

Υπάρχει, επίσης και κυρίως, η παρεμβολή ξένων συμφερόντων η οποία οδηγεί στη διαμόρφωση ενός γεωπολιτικού χάρτη της Γης που αποτυπώνει τα προπύργια της ηγεμόνευσης του Πλανήτη από τις ισχυρές χώρες. Στη Μεσόγειο έχουμε το Γιβραλτάρ, τη Σούδα, τις βάσεις στην Κύπρο, τη συμμαχία των ΗΠΑ με το Ισραήλ και τις διάφορες στρατιωτικές βάσεις  του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Αλλού δημιουργήθηκαν κρατίδια για  να τα αποσπάσουν από το πατρικό έδαφος με στόχο να διαχειρίζονται ανετότερα τον πλούτο ή άλλα πλεονεκτήματα που προσφέρουν. Σ’ αυτή την περίπτωση εμπίπτουν τα Αραβικά Εμιράτα και ιδιαίτερα το Κουβέιτ, το σουλτανάτο του Μπρουνέι, η Σιγκαπούρη, η  επικυριαρχία πάνω στον Παναμά κ.α.

Σημαντικές είναι οι επεμβάσεις στο εσωτερικό χωρών πότε για ν’ αναχαιτίσουν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», πότε την τρομοκρατία και πότε, καθαρά και ξάστερα, για «να υπερασπιστούν τα  ιερά συμφέροντά τους» όπως αυτά καθορίστηκαν από τις γεωπολιτικές κατακτήσεις τους. Στην Ελλάδα, στη Χιλή, στη Γουατεμάλα, στο Βιετνάμ και σ’ όλο τον κόσμο επιστρατεύθηκαν όλα τα μέσα για ν’ αναχαιτισθεί κάθε ενέργεια που θ’ απειλούσε τα συμφέροντα των ηγεμόνων.

Όμως αυτές οι συμπεριφορές δεν μπορεί παρά να δημιουργούν αντιδράσεις οι οποίες παραμένουν ανεξέλεγκτες όσον αφορά την ηθική και πολιτική δικαίωσή τους. Συνέπεια αποτελεί η ανάπτυξη μιας διάχυτης  θρησκευτικής συντηρητικότητας που κυμαίνεται ανάμεσα σε μια παθητικότητα και μια σκοταδιστική εγκληματικότητα η οποία ανατρέπει αυτήν ακόμη την Αξία της Ζωής με την εμφάνιση των αυτοθυσιαζόμενων μαρτύρων. Κύριο θύμα ο οικουμενικός κοινωνικός ιστός.

Γενικά, η σύγχρονη πολιτική της οικουμενικής ηγεμόνευσης δεν αποτελεί μόνο ένα καθεστώς άδικης συμπεριφοράς αλλά και εσφαλμένο και κοντόφθαλμο σε ότι αφορά τις επικίνδυνες συνέπειες που εγκυμονεί.

Γι’ αυτό και το τρίτο εδάφιο του προοιμίου της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου [5] που ήδη αναφέραμε δίνει ουσιαστική έμφαση στην προστασία τους, ενώ στο τέταρτο διευρύνει τη σημασία της αναθέτοντας την  στα ίδια τα έθνη:

Εχει ουσιαστική σημασία να ενθαρρύνεται η ανάπτυξη φιλικών σχέσεων ανάμεσα στα έθνη.

Εξυπακούεται ότι η ευθύνη μοιράζεται σε όλα τα έθνη και τους λαούς. Την πρωταρχική όμως ευθύνη πρέπει ν’ αναλάβουν αυτοί που αυτόκλητα διαχειρίζονται την Οικουμενική Ζωή ώστε να μη καταφεύγουν σε πολιτικές που αντιβαίνουν στο πνεύμα της Διακήρυξης και διχάζουν τους λαούς.

 

[5] «Εχει ουσιαστική σημασία να προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα από ένα καθεστώς δικαίου, ώστε ο άνθρωπος να μην αναγκάζεται να προσφεύγει, ως έσχατο καταφύγιο, στην εξέγερση κατά  της τυραννίας και της καταπίεσης».