ΗΤΑΝ ΤΑ  ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ

Λέξεις 710

            Αυτή η κραυγή ακούστηκε την επομένη της επετείου της “Μέρας του Πολυτεχνείου” όταν οι “Γνωστοί Αγνωστοι” συνοδευμένοι από χαρακτηρισμούς αντάξιους των ζημιών που προκλήθηκαν, κι από ανάλογα αισθήματα, για να μη πού-με μίση, οδηγήθηκαν στην Ασφάλεια” όπου κι’ “αποκαλύφθηκαν”. Εκατοντάδες κι όχι δεκάδες, όπως πιστεύαμε. Μόλις ξεπροβάλλουν από την εφηβεία τους. Στη φαντασία μας δεν  μπορούσε να χωρέσει τέτοια εικόνα. Επρεπε να ήταν μερικά πλάσματα  που δεν έχουν καμιά σχέση με μας, άτομα επικίνδυνα για την κοινωνία μας που δε σέβονται τίποτε, που βεβηλώνουν την πολιτισμική κληρονομιά, που καταστρέφουν περιουσίες και ανεκτίμητης αξίας θησαυρούς τέχνης..... Πρέπει να υπάρχει σκοπιμότητα,... κάποιοι που υποκινούν...

            Αλλά σε ποιό έδαφος φυτρώνει το φαινόμενο που αφορά τα “παιδιά μας”; .....Αυτό χρειάζεται να δούμε.

            “Αυτός ο κόσμος δεν είναι για μένα. Αυτός ο κόσμος δεν είναι για μας” επιγραμματικά φωνάζουν τα γράμματα στον κακοποιημένο τοίχο. Εμείς περνάμε και δυσανασχετούμε για το μαύρισμα του τοίχου. Μα τώρα, που βγήκε η κραυγή “ήταν τα παιδιά μας” ας σταματήσουμε, ας διαβάσουμε κι ας σκεφτούμε. Η πρώτη φράση εκφράζει το προσωπικό άγχος, η δεύτερη αποτείνεται στο σύνολο. “Αυτός ο κόσμος” τι  δίνει στο νέο; τι μέλλον του υπόσχεται; Ο δρόμος του είναι γεμάτος εμπόδια κι οι επιλογές που του προσφέρονται δραματικά περιορισμένες, σχεδόν ανύπαρκτες και καταναγκαστικές. Η εκπαίδευση χαρίστηκε στα φροντιστήρια, την “ιδιωτική πρωτοβουλία” που γδέρνει τα βαλάντια. Τα επαγγέλματα περιορισμένα και κορεσμένα. Οι θέσεις εργασίας ελάχιστες σε σχέση με τους υποψήφιους. Εμείς αυτό το λέμε “ανεργία’’ και το εκφράζουμε με αριθμούς. Το ποσοστό των ανέργων, ιδιαίτερα στους νέους, πολύ υψηλό αν και πολλοί απ' αυτούς δεν είναι καταγραμμένοι   Η ψυχαγωγία;... Αυτή που τη χρειάζεται τόσο, τον κάνει και γράφει στον τοίχο: “Που θα πλήξεις απόψε;”.... Πιο κάτω μια τραγική συνέχεια: ‘’Ποιάν θα βγάλεις βόλτα απόψε, τη μιζέρια ή τη μοναξιά;’’.... Και η ευγενική  κληρονομιά του “Αθλητικού πνεύματος” γλίστρησε κι αυτή σε μια μυστηριωδώς ανεκτή εκμετάλλευση, και το μόνο που μένει στον νέο είναι να ωρύεται υπέρ ή κατά μιας ομάδας ή να μαυρίσει τους τοίχους γράφοντας: “Κάτω οι αθλητικές ομάδες. Κάτω οι ΠΑΕ”. Δεν πρόκειται για μεμονωμένες ατομικές περιπτώσεις. Ενα μεγάλο μέρος της νεολαίας μας βρίσκεται σε σοβαρή ψυχολογική -ευγενικά τη λέμε ‘’υπαρξιακή’’-  κρίση. Πολύ πιο σοβαρή απ’ όσο είμαστε διατεθειμένοι να παραδεχτούμε. Η κατάσταση δεν γίνεται αντιληπτή με τη συνηθισμένη λογική. Πρέπει να φροντίσουμε να την καταλάβουμε πλησιάζοντας την ψυχοσύνθεση που καλλιεργείται κάτω απ' αυτές τις συνθήκες. Δεν πρέπει ν’ αδιαφορούμε όταν διαβάζουμε: ‘’Τους σκοτώνουν στα 17 για να τους θάψουν στα 70’’.     Πρέπει να τολμήσουμε να εισαγάγουμε έννοιες σαν αυτή που λέγεται “απόγνωση” και που ανοίγει το δρόμο σε άλλες πιο σκληρές. Τ’ αδιέξοδα φέρνουν την απόγνωση κι αυτή την άρνηση καθιερωμένων  αξιών, ακόμη και της ίδιας της ζωής. Δεν μπορούμε πια να θεωρούμε το φαινόμενο περιθωριακό.

             Δεν ξέρουμε τη σχέση ανάμεσα στους πολιτικά στρατευμένους αναρχικούς και “τα παιδιά μας”. Οι πρώτοι είναι παράγωγο των κλασικών αναρχικών και αρθρώνουν μιαν ιδεολογία πάνω στην ερμηνεία της έννοιας του κράτους. “Τα παιδιά μας” επηρεάζονται από απλές ιδεολογίες άρνησης. Είναι όμως αυτά που υφίστανται τις συνέπειες της καταστρεπτικής πορείας  στην οποία βρίσκεται η κοινωνία μας και που τους στερεί αυτά που κυρίως έχουν ανάγκη, πάνω στην ανάπτυξη τους, την ώρα που αντιμετωπίζουν άμεσα τη ζωή:  τα οράματα και το μέλλον. Ας κάνουμε μια προσπάθεια κι ας μπούμε στη θέση του νέου που δεν έχει τα μέσα να κάνει φροντιστήρια ή που δεν μπορεί να ελπίζει πως θα παραμερίσει άλλους  τρεις ή πέντε για  να μπει στη τριτοβάθμια παιδεία ή που ζει με τους δικούς του την κατάρρευση της οικογενειακής επιχείρησης  ή που τον συντρίβει η αδικία για την υποδεέστερη μοίρα του...ή... ή... Μια σωρεία καταστάσεων που δημιουργούν ανασφάλεια και οδηγούν σε οργή, σε αμφισβήτηση του κατεστημένου. Από κει και πέρα ας τολμήσουμε να καταλάβουμε γιατί τον ωθεί μια ροπή προς την καταστροφή κι ας δούμε πως κι αυτή συνοδεύεται από μιαν άλλη: προς την αυτοκαταστροφή. Τι να κρύβει άραγε  το μαύρισμα του τοίχου που γράφει: “Αδιαφορείς γατί δεν καταλαβαίνεις”.....;...

             Ας συνειδητοποιήσουμε πως  όλ’ αυτά οφείλονται στις καταστάσεις που δημιουργεί η ίδια η κοινωνία κι ότι μέσα σ’ αυτήν ο καθένας μας έχει τη δικιά του ευθύνη. Από 'κει πρέπει ν’ αρχίζει η αντιμετώπιση πολλών προβλημάτων που δημιουργεί και τρέφει επικίνδυνα η ίδια η κοινωνία, όπως π.χ. των ναρκωτικών, του περιβάλλοντος και της απειλούμενης επιβίωσης της ανθρωπότητας.