ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΙΚΙΟΣ



ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΑΝΑΠΤΥΓΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ "ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΜΕΝΟΥΣ" Λέξεις 740 Συνοδευτική επιστολή κειμένων σε φίλο Οι σύγχρονες εξελίξεις και μάλιστα η επικίνδυνη πορεία στη οποία παραδόθηκε η Ανθρωπότητα προβάλλουν την ανάγκη ανάλυσης και κριτικής θεώρησης των γεγονότων και εξελίξεων. Γι αυτό επιδόθηκα στη συγγραφή κειμένων όπου επισημαίνονται γεγονότα και συμπεριφορές και μέσα από αυτά εκφράζω απορίες και επιχειρώ να προσεγγίσω πορίσματα. Το αδύνατο σημείο για το οποίο όλοι έχουμε τεράστια ευθύνη είναι: τι κάνουμε; και τι μπορούμε να κάνουμε; Το κυριότερο που μπόρεσα να συναγάγω είναι η ανάγκη συμμετοχής του Ανθρώπου στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων με μια δυναμική εμπνευσμένη από την παγκόσμια εκδήλωση της 15ης Φεβρουαρίου 2003 όπου όλοι μπόρεσαν να πάρουν μέρος κι όχι μόνο οι «επαναστατικοί τουρίστες» της «ευημερούσας» περιοχής του ΟΟΣΑ με στόχους που περιορίζονται στο πνεύμα που αφορά τους πολίτες αυτού του οργανισμού. Ετσι μόνο το κατεστημένο θ’ αποδυναμωθεί από την παντοδυναμία του. Κι όμως αυτή η εκδήλωση δεν μπόρεσε να μεθοδεύσει ένα συγκροτημένο παγκόσμιο όργανο σαν μόνο, αλλά κατ’ αρχήν αρκετό, για να εισαγάγει τον Ανθρωπο, πολιτικά και διεκδικητικά στον κλειστό και ηγεμονευόμενο συσχετισμό δυνάμεων. Δυστυχώς ο Ανθρωπος οδηγήθηκε από συμφέροντα, μεγάλα και μικρά σε αμηχανίες, σε αδύναμες αντιστάσεις που επέτρεψαν να εμπεδωθεί μια οικουμένη η οποία έχει όλα τα κακά της μοίρας της. Δεν υπάρχει περιοχή της Γης που να μην υποφέρει και να μην κινδυνεύει σαν συνέπεια της αυτόκλητης κακοδιαχείρισης από το ηγεμονεύον κατεστημένο. Οι επαγγελίες για το όραμα της απελευθέρωσης του Ανθρώπου από την πείνα και τον φόβο διαψεύδονται όλο και περισσότερο. Το ουσιαστικά νομιμοποιημένο δικαίωμα για τους ισχυρούς να κατακτούν χώρες, να διαφεντεύουν λαούς και περιοχές, αλλά και οι εξαρτημένοι από τους Μεγάλους συσχετισμοί δυνάμεων, όπως και οι καταστροφικοί ρόλοι θερμοκέφαλων δογματικών αποτελούν τα αίτια που π.χ. ένα πρόβλημα που αφορούσε μια μειονότητα 18% έφτασε να φέρει σε σύγχυση και αμηχανία λαούς και διεθνείς οργανισμούς. Η περίπτωση αυτή της Κύπρου δεν αποτελεί μοναδικό φαινόμενο. Σ’ όλο τον κόσμο έχουμε ανάλογα, και μάλιστα χειρότερα φαινόμενα παθολογικών καταστάσεων (το Παλαιστινιακό π.χ.) των οποίων υπαίτια καθορίζεται αβασάνιστα η κακοδιαχείριση του πλανήτη και η ισχύ των Μεγάλων. Τι μπορούμε να κάνουμε; Μόνο με μια συγκροτημένη πολιτική διεκδικητική παρουσία εμπνευσμένη από το πνεύμα της 15ης Φεβρουαρίου 2003 θα μπορούσε να βγάλει τη Ανθρωπότητα από την ορφάνια που την κρατά έξω από τον σύγχρονο παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων, όπως ανάφερα πιο πάνω. Πολλά είναι τα εγκλήματα που συντελούνται στον κόσμο και τα οποία καθιστούν όλους μας υπεύθυνους: Ακροθιγώς η μνήμη μας επιβεβαιώνει ότι το αρχικό πρόβλημα της Κύπρου αφορούσε μια μειονότητα της τάξης του 18% του πληθυσμού που ούτε υφίστατο διακριτική συμπεριφορά ούτε δημιουργούσε προβλήματα συνύπαρξης. Ακροθιγώς η σκέψη μας αναφέρεται σε μιαν αυθαίρετη κατάκτηση του νησιού από ξένους ηγεμόνες που καθόριζαν και καθορίζουν το διεθνές μέλλον του νησιού. Ακροθιγώς συμβιβαζόμαστε με την εξάρτηση των εμπλεκομένων εθνικών πολιτικών εξελίξεων από την ισχύ των ηγεμόνων. Ακροθιγώς θυμόμαστε και συνάμα ξεχνάμε τις αυθαιρεσίες θερμοκέφαλων παλικαριών που αδιαφορούν για τις συνέπειες των πράξεων τους και παρασύρουν λαούς σε περιπέτειες, στο όνομα δικών τους, δήθεν παραδοσιακών δογμάτων, πατριωτικών ή θρησκευτικών. Η επικρατούσα ηθικοπολιτική συμπεριφορά του κατεστημένου διαλαλεί και διαδίδει τη θεωρία της «Ρήξης των Πολιτισμών» την οποία κι ενθαρρύνει αντί να την αποκρούει. Κι εμείς οι «προοδευτική δεν την πολεμάμε. Ταυτόχρονα μια άλλη αλήθεια ξεπηδά από την πραγματικότητα. Μια άλλη αλήθεια, η οποία είναι πασιφανής και πολύ σκληρή, παίρνει το δρόμο της όξυνσης με τη «ντε φάκτο» διάσπαση της Ανθρωπότητας σε «Αναπτυγμένους» και «Υπανάπτυκτους». Αυτή η διάσπαση είναι πραγματικά βαθιά και μπαίνει στον οικουμενικό ιστό της κάθε κοινωνίας. Ας τολμήσουμε να ερμηνεύσουμε το φαινόμενο του βροντερού όχι στην Κύπρο, η οποία ευημερεί στον αναπτυγμένο κόσμο, με περισσότερο θάρρος. Προσοχή όμως: αυτό δεν πρέπει να μας οδηγήσει παρά σε μιαν οριστική παραδοχή της ανάγκης ν’ αρχίσουμε επί τέλους να αντιλαμβανόμαστε ότι τα προβλήματά μας δεν είναι περιστασιακά και παραταξιακά αλλά ότι βρίσκονται σε άμεση εξάρτηση από την οικουμενική πραγματικότητα και τις εξελίξεις της. Οσο για το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν μπορεί παρά να προστεθεί στη χωρία των προβλημάτων που ζητούν επειγόντως κάποια λύση που θα σβήνει κάθε προσπέλαση σε σοβαρότερες αντιμετωπίσεις. εξελίξεις Αυτό όμως επιβάλλει την παρουσία μιας συγκροτημένης αντιπροσώπευσης του Ανθρώπου που τώρα απουσιάζει από τον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων κατακερματισμένος από κοντόφθαλμες εσωστρέφειες. Ελπίζω, φίλε μου, το διάβασμα του γράμματός μου, και των κειμένων μου, να συντείνουν σε μια θεώρηση των οικουμενικών πραγμάτων, από μέρους των Προοδευτικών» μας δυνάμεων, πέρα από τα περιορισμένα όρια του ΟΟΣΑ και των άλλων ακόμη πιο περιορισμένης κλίμακας χώρων πάλης όπου απορροφούνται ακόμη και από ενδοπαραταξιακές αντιπαραθέσεις. 27.04.04

ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΑΝΑΠΤΥΓΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ "ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΜΕΝΟΥΣ"

Λέξεις 740

Συνοδευτική επιστολή κειμένων σε φίλο

Οι σύγχρονες εξελίξεις και μάλιστα η επικίνδυνη πορεία στη οποία παραδόθηκε η Ανθρωπότητα προβάλλουν την ανάγκη ανάλυσης και κριτικής θεώρησης των γεγονότων και εξελίξεων. Γι αυτό επιδόθηκα στη συγγραφή κειμένων όπου επισημαίνονται γεγονότα και συμπεριφορές και μέσα από αυτά εκφράζω απορίες και επιχειρώ να προσεγγίσω πορίσματα.

Το αδύνατο σημείο για το οποίο όλοι έχουμε τεράστια ευθύνη είναι: τι κάνουμε; και τι μπορούμε να κάνουμε; Το κυριότερο που μπόρεσα να συναγάγω είναι η ανάγκη συμμετοχής του Ανθρώπου στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων με μια δυναμική εμπνευσμένη από την παγκόσμια εκδήλωση της 15ης Φεβρουαρίου 2003 όπου όλοι μπόρεσαν να πάρουν μέρος κι όχι μόνο οι «επαναστατικοί τουρίστες» της «ευημερούσας» περιοχής του ΟΟΣΑ με στόχους που περιορίζονται στο πνεύμα που αφορά τους πολίτες αυτού του οργανισμού. Ετσι μόνο το κατεστημένο θ’ αποδυναμωθεί από την παντοδυναμία του. Κι όμως αυτή η εκδήλωση δεν μπόρεσε να μεθοδεύσει ένα συγκροτημένο παγκόσμιο όργανο σαν μόνο, αλλά κατ’ αρχήν αρκετό, για να εισαγάγει τον Ανθρωπο, πολιτικά και διεκδικητικά στον κλειστό και ηγεμονευόμενο συσχετισμό δυνάμεων.

Δυστυχώς ο Ανθρωπος οδηγήθηκε από συμφέροντα, μεγάλα και μικρά σε αμηχανίες, σε αδύναμες αντιστάσεις που επέτρεψαν να εμπεδωθεί μια οικουμένη η οποία έχει όλα τα κακά της μοίρας της. Δεν υπάρχει περιοχή της Γης που να μην υποφέρει και να μην κινδυνεύει σαν συνέπεια της αυτόκλητης κακοδιαχείρισης από το ηγεμονεύον κατεστημένο. Οι επαγγελίες για το όραμα της απελευθέρωσης του Ανθρώπου από την πείνα και τον φόβο διαψεύδονται όλο και περισσότερο.

Το ουσιαστικά νομιμοποιημένο δικαίωμα για τους ισχυρούς να κατακτούν χώρες, να διαφεντεύουν λαούς και περιοχές, αλλά και οι εξαρτημένοι από τους Μεγάλους συσχετισμοί δυνάμεων, όπως και οι καταστροφικοί ρόλοι θερμοκέφαλων δογματικών αποτελούν τα αίτια που π.χ. ένα πρόβλημα που αφορούσε μια μειονότητα 18% έφτασε να φέρει σε σύγχυση και αμηχανία λαούς και διεθνείς οργανισμούς.

Η περίπτωση αυτή της Κύπρου δεν αποτελεί μοναδικό φαινόμενο. Σ’ όλο τον κόσμο έχουμε ανάλογα, και μάλιστα χειρότερα φαινόμενα παθολογικών καταστάσεων (το Παλαιστινιακό π.χ.) των οποίων υπαίτια καθορίζεται αβασάνιστα η κακοδιαχείριση του πλανήτη και η ισχύ των Μεγάλων.

Τι μπορούμε να κάνουμε; Μόνο με μια συγκροτημένη πολιτική διεκδικητική παρουσία εμπνευσμένη από το πνεύμα της 15ης Φεβρουαρίου 2003 θα μπορούσε να βγάλει τη Ανθρωπότητα από την ορφάνια που την κρατά έξω από τον σύγχρονο παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων, όπως ανάφερα πιο πάνω.

Πολλά είναι τα εγκλήματα που συντελούνται στον κόσμο και τα οποία καθιστούν όλους μας υπεύθυνους:

Ακροθιγώς η μνήμη μας επιβεβαιώνει ότι το αρχικό πρόβλημα της Κύπρου αφορούσε μια μειονότητα της τάξης του 18% του πληθυσμού που ούτε υφίστατο διακριτική συμπεριφορά ούτε δημιουργούσε προβλήματα συνύπαρξης. Ακροθιγώς η σκέψη μας αναφέρεται σε μιαν αυθαίρετη κατάκτηση του νησιού από ξένους ηγεμόνες που καθόριζαν και καθορίζουν το διεθνές μέλλον του νησιού. Ακροθιγώς συμβιβαζόμαστε με την εξάρτηση των εμπλεκομένων εθνικών πολιτικών εξελίξεων από την ισχύ των ηγεμόνων. Ακροθιγώς θυμόμαστε και συνάμα ξεχνάμε τις αυθαιρεσίες θερμοκέφαλων παλικαριών που αδιαφορούν για τις συνέπειες των πράξεων τους και παρασύρουν λαούς σε περιπέτειες, στο όνομα δικών τους, δήθεν παραδοσιακών δογμάτων, πατριωτικών ή θρησκευτικών.

Η επικρατούσα ηθικοπολιτική συμπεριφορά του κατεστημένου διαλαλεί και διαδίδει τη θεωρία της «Ρήξης των Πολιτισμών» την οποία κι ενθαρρύνει αντί να την αποκρούει. Κι εμείς οι «προοδευτική δεν την πολεμάμε. Ταυτόχρονα μια άλλη αλήθεια ξεπηδά από την πραγματικότητα. Μια άλλη αλήθεια, η οποία είναι πασιφανής και πολύ σκληρή, παίρνει το δρόμο της όξυνσης με τη «ντε φάκτο» διάσπαση της Ανθρωπότητας σε «Αναπτυγμένους» και «Υπανάπτυκτους». Αυτή η διάσπαση είναι πραγματικά βαθιά και μπαίνει στον οικουμενικό ιστό της κάθε κοινωνίας. Ας τολμήσουμε να ερμηνεύσουμε το φαινόμενο του βροντερού όχι στην Κύπρο, η οποία ευημερεί στον αναπτυγμένο κόσμο, με περισσότερο θάρρος. Προσοχή όμως: αυτό δεν πρέπει να μας οδηγήσει παρά σε μιαν οριστική παραδοχή της ανάγκης ν’ αρχίσουμε επί τέλους να αντιλαμβανόμαστε ότι τα προβλήματά μας δεν είναι περιστασιακά και παραταξιακά αλλά ότι βρίσκονται σε άμεση εξάρτηση από την οικουμενική πραγματικότητα και τις εξελίξεις της. Οσο για το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν μπορεί παρά να προστεθεί στη χωρία των προβλημάτων που ζητούν επειγόντως κάποια λύση που θα σβήνει κάθε προσπέλαση σε σοβαρότερες αντιμετωπίσεις. εξελίξεις Αυτό όμως επιβάλλει την παρουσία μιας συγκροτημένης αντιπροσώπευσης του Ανθρώπου που τώρα απουσιάζει από τον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων κατακερματισμένος από κοντόφθαλμες εσωστρέφειες. Ελπίζω, φίλε μου, το διάβασμα του γράμματός μου, και των κειμένων μου, να συντείνουν σε μια θεώρηση των οικουμενικών πραγμάτων, από μέρους των Προοδευτικών» μας δυνάμεων, πέρα από τα περιορισμένα όρια του ΟΟΣΑ και των άλλων ακόμη πιο περιορισμένης κλίμακας χώρων πάλης όπου απορροφούνται ακόμη και από ενδοπαραταξιακές αντιπαραθέσεις.

27.04.04